Op dit punt denk ik dat de meesten van jullie wel weten wie DEVILOOF zijn, toch? Tegenwoordig spreken hun muziek en visuele stijl in de videoclips eigenlijk voor zich, maar voor de zekerheid geef ik toch een korte samenvatting:
De groep begon hun activiteiten eind 2015 onder de naam DEVILOOF met de single “Ruin”, die de 12e plek behaalde in de Oricon Indies Chart – een prestatie waar ze best trots op mogen zijn, zeker gezien het feit dat ze pas de tweede band in hun genre waren die dit voor elkaar kreeg. Slechts een jaar later bemachtigden ze een plek als een van de 6 Aziatische artiesten die via Metal Battle Japan mochten optreden op Wacken Open Air (een van de grootste openlucht metalfestivals in Duitsland), en anno 2025 is de groep nog steeds populair onder een breed publiek.
Ondanks hun ‘metal’-prestaties blijft DEVILOOF verbonden met de ヴィジュアル系 (Visual Kei)-scene, en verdienen ze waarschijnlijk de titel als een van de ‘heftigste’ in het ラウド系 (Loud Kei)-subgenre. En hoewel ze in het begin nog niet sterk leunden op de horror- en gore-elementen die we tegenwoordig wel zien, zoals bij hun meest recente release “因習” (Inshuu), was de bekende esthetiek van het hoofdgenre er toen ook al, soms duidelijker aanwezig dan op andere momenten. Intussen zijn er ook een paar wijzigingen geweest in de line-up van de band, maar daar wil ik vandaag niet te diep op ingaan. Ik noem het nu alleen even, omdat je later misschien wat andere namen tegenkomt van leden die nu geen lid meer zijn van de groep.
In 2017 werd een nieuw logo onthuld (dat tot op de dag van vandaag wordt gebruikt), ontworpen door 江川敏弘 (Toshihiro Egawa) – die ook illustraties heeft gemaakt voor BABYMETAL, SiM en ARCH ENEMY. Vandaag gaan we dieper in op het eerste volledige album “Devil’s Proof”, waarvoor Egawa ook het artwork van de albumhoes verzorgde.
“Devil’s Proof” kwam uit op 15 november 2017 en bevat 11 tracks, waarvan er twee een eigen videoclip hebben.
Daarnaast werd Яyo Trackmaker (die je misschien kent als de drummer van girugämesh) toegevoegd aan het team als mix engineer, dus je zou kunnen zeggen dat deze release tot de nok toe gevuld is. Ik weet dat deze release wat ‘verouderd’ is in vergelijking met hun huidige werk, maar dat betekent niet dat er niets over te zeggen valt, toch? Zoals gewoonlijk gaan we het hebben over alle 11 tracks, maar ook over de videoclips van “ESCAPE” en “M.F.JAP”.
Normaal zou ik je vragen of je klaar bent voor “Devil’s Proof”, maar vandaag ga ik eens een beetje buiten m’n gebruikelijke rol treden. Dit album maakt namelijk flink gebruik van … expliciete teksten. Dus om in die stijl te blijven, richt ik me tot de band zelf en zeg ik: “Come on motherfucking Japanese.”.
(En voordat je dit uit het verband rukt: deze zin komt letterlijk uit hun nummer “M.F.JAP”, dat we tegen het einde van deze review zullen bespreken.)
Overwinning en glorie liggen binnen handbereik
Het album begint met het titelnummer, namelijk “Devil’s Proof”, een instrumentaal stuk van iets meer dan een minuut lang. Ondanks dat het een instrumentaal nummer is, geeft het de luisteraar meteen een goed beeld van het soort geluid dat ze voor de rest van het album kunnen verwachten. Een belangrijk kenmerk van DEVILOOF, zelfs al in 2017, was de combinatie van gitaren met een zwaarder bas- en drum geluid. Hoewel er iets meer digitale invloeden in dit nummer zijn verwerkt, is de toon van het album hiermee gezet – en dat nog zonder dat zanger 桂佑 (Keisuke) meedoet – of nou ja, niet als vocalist. Want dit nummer is gecreëerd door 桂佑 (Keisuke) samen met Яyo Trackmaker. Een duidelijk contrast met de rest van de composities op het album, aangezien – met uitzondering van “M.F.JAP” – alle nummers zijn gecomponeerd door gitarist 晟也 (Seiya).
Het tweede nummer op het album is meteen ook de eerste videoclip van deze release, namelijk “ESCAPE”. En hier zien we voor het eerst hoe DEVILOOF de ヴィジュアル系 (Visual Kei) (vanaf nu afgekort als ‘VK’ voor het gemak) weet te combineren met de J-Metal genre. Binnen VK worden de songteksten meestal in het Japans gezongen, soms met wat Engelse woorden erdoorheen, terwijl de J-Metal stijl sterk beïnvloed is door niet-Japanse metalbands, waardoor de voorkeur voor Engelse teksten groter is. En hoewel “ESCAPE” qua tekst meer naar de VK-kant neigt, is dat bij andere nummers op het album zeker niet het geval.
Dat gezegd hebbende is “ESCAPE” volgens DEVILOOF-maatstaven een vrij tam nummer – zowel qua instrumentatie als qua tekst – en zeker niet het meest agressieve nummer op het album. Sterker nog, het zou zomaar eens het meest melodieuze nummer kunnen zijn, aangezien 桂佑 (Keisuke) het grootste deel van het nummer met zijn normale stem zingt, afgewisseld met enkele van zijn bekende squeals. Hoewel er geen echt verhaal in de tekst zit, wisselt vocalist 桂佑 (Keisuke) tussen Japans en Engels om een scène te beschrijven waarin iedereen wordt overmand door waanzin en angst. Eentje waaruit hij wil ontsnappen, ‘fuckin’ far away’ zelfs, maar tegelijkertijd heeft hij nog steeds zijn vinger aan de trekker, smeekt om vergeving en schiet toch.
De videoclip begint met wat lichte statische ruis en de titel, om vervolgens meteen over te gaan naar een shot van bovenaf op drummer ひろと (Hiroto), waarna het beeld snel overschakelt naar 桂佑 (Keisuke) die meteen de meest agressieve verzen van het nummer brengt. Door de hele video heen zien we de bandleden in een open ruimte tussen hoge gebouwen, voorzien van pyrotechniek en lichtshow om de sfeer kracht bij te zetten, aangezien de video duidelijk na zonsondergang is opgenomen. Af en toe toont het scherm informatie en waarschuwings-boodschappen, zoals onder anre ‘AVOID IT’, ‘I don’t even know what is wrong’ en ‘proceed with caution’. Deze boodschappen maken geen deel uit van de songtekst, maar versterken wel de sfeer ervan.
In recente recensies heb ik het vaak gehad over de “band speelt nummer”-stijl, en dat geldt ook voor “ESCAPE”, maar tegelijkertijd is er zoveel beweging en zijn er zulke snelle shots van die kleine details op het scherm dat je haast vergeet dat deze stijl hier wordt gebruikt. Dit maakt het, naar mijn mening, een van de betere videoclips binnen deze filmstijl. (En eerlijk gezegd, met zulke teksten zou het toch lastig zijn geweest om er een duidelijk verhaal bij te maken, denk je niet?)
Met de melodische zang van “ESCAPE” achter ons, gaan we vol gas vooruit met “Natural Born Killer”, een nummer dat veel meer aansluit bij de typische DEVILOOF-stijl waarmee we inmiddels goed bekend zijn. Met snelle gitaarriffs, intensief gebruik van de basdrum en 桂佑 (Keisuke) die volledig losgaat in zijn ‘beestvorm’ met zijn hoge screams, vertelt “Natural Born Killer” het verhaal van een… geboren moordenaar. “Ik zal oordeel vellen, alsof ik een god ben. Onthoofding, executie, een stilstaande naald, zonde en bloed zullen vloeien. ik ben een natural born killer.”
In vergelijking met “ESCAPE” zijn de songteksten een stuk korter en bijna volledig in het Japans gezongen. De enige uitzonderingen zijn ‘death penalty’, ‘I can’t change’ en ‘I’m a natural born killer’. Dus als je op zoek was naar de expliciete teksten waar ik eerder voor waarschuwde: vanaf hier wordt het serieus.
“Return of the Curse” brengt wat van de melodische invloeden die we eerder in “ESCAPE” hoorden terug in de intro, maar introduceert ook gitarist Ray als tweede vocalist – iets wat we vaker zijn gaan zien in latere releases. (En terecht, want Ray’s vocale stijl is over het algemeen melodischer en duidelijk verschillend van 桂佑 (Keisuke), waardoor hun stemmen bijzonder goed mengen wanneer ze van deze stijl gebruikmaken.) We zullen deze combinatie later op het album nog eens tegenkomen, dus de leden wisten duidelijk dat ze hier iets waardevols in handen hadden.
Op dit punt zijn we ver genoeg in het album om te concluderen dat het overkoepelende thema in de teksten zeker is neergezet. Waar “Natural Born Killer” ging over het vellen van oordelen, zet “Return of the Curse” dit thema feilloos voort – zij het dit keer niet vanuit het perspectief van een persoon, maar meer als gedachtegang. “Oordeel in naam van God. Verbrand de slechten. Maak hen tot as en stuur ze terug naar de hemel voor zuivering.”
Dit nummer is tevens het eerste op het album dat volledig in het Japans gezongen wordt. Waarschijnlijk de beste keuze, gezien de gedetailleerde aard van de tekst. Omdat het de moedertaal is van de vocalist(en, Ray natuurlijk ook), kunnen ze er ook meer emotie in leggen dan mogelijk zou zijn geweest in het Engels.
Waar het vorige nummer het eerste volledig Japanse was, heeft “DESTINATION” maar liefst twee primeurs. Niet alleen is dit het eerste volledig in het Engels gezongen nummer, de tekst is ook geschreven door bassist 太輝 (Daiki). (De eerdere nummers zijn allemaal geschreven door zanger 桂佑 (Keisuke), daarom werd dat tot nu toe niet genoemd.)
Zoals eerder gezegd is Engels niet de moedertaal van de leden, dus er zitten wat grammaticale foutjes in de teksten, maar dat maakt ze niet moeilijk te begrijpen. Net als zijn voorganger bevat “DESTINATION” ook weer de tweede stem van Ray, maar er wordt dit keer geen verhaal verteld in de tekst. Het heeft eerder een ‘anthem’-achtig gevoel, zonder daadwerkelijk een anthem te zijn. De instrumentalen passen binnen de stijl die we eerder hebben gehoord, waarbij de gitaren centraal staan, maar toch voelt “DESTINATION” meer aan als een opvul nummer dan als een echte bijdrage aan het geheel van “Devil’s Proof”.
Iets soortgelijks kan gezegd worden over “LOVER”. Hoewel de instrumentalen en zangstijl passen bij wat DEVILOOF op dit album probeert te laten horen, wijken de teksten sterk af van het eerder vastgestelde thema. Ook deze keer is het nummer volledig in het Engels, waardoor de zinnen eenvoudiger zijn dan de Japanse teksten van eerder. Ze sluiten echter wel aan bij de titel, aangezien het lied daadwerkelijk over een geliefde gaat – een vreemde, obsessieve geliefde zelfs. “Why don’t you stay by my side? Everything about you is mine. Why won’t you understand?”
Met zijn snelle tempo en gegromde zang zijn de teksten lastig te verstaan, ongeacht de taal. Wanneer je het album gewoon luistert, valt het verschil waarschijnlijk niet zo op, maar doordat ik elk nummer grondig bekijk voor deze review… viel dit me juist extra op, zeker in contrast met de opbouw via “ESCAPE”, “Natural Born Killer” en “Return of the Curse”.
Daarna volgt “InCipit”, een instrumentaal stuk gecomponeerd door gitarist 晟也 (Seiya) (die overigens het grootste deel van het album zelf heeft gecomponeerd, met uitzondering van “M.F.JAP”). Iets langer durend dan vier minuten in totaal, verbindt het nummer de losse eindjes die ontstaan zijn door “DESTINATION” en “LOVER” met elkaar zonder gebruik te maken van zang, maar wel met instrumentale elementen van de nummers die we al eerder gehoord hebben. De melodische stijl van “ESCAPE”, gecombineerd met de snellere ritmes van “DESTINATION” en “LOVER”, en het zwaardere, agressievere tempo van “Natural Born Killer” en “Return of the Curse” komen allemaal terug in dit ene nummer – zonder dat het als een herhaling aanvoelt.
Waarom dit stuk als zevende track op het album is geplaatst, blijft voor mij een raadsel, zeker gezien de titel uit het Latijn komt en ‘het begint’ betekent. Vaak verwijst het naar de opening van een manuscript, een vroeg gedrukt boek of een gezongen liturgische tekst (een religieuze zang voor openbare eredienst). Zoals we eerder hebben gezien, maakt DEVILOOF op dit album gebruik van religieuze thema’s in de teksten, maar waarom “InCipit” wordt gebruikt om de losse eindjes te verbinden op precies deze plek in het album is wat vreemd – iets wat ik ook al aanhaalde in het review van hun mini-album “DAMNED” bij het nummer “Terpsichore”, dat uitkwam in 2023.
Ondanks zijn positie op het album is “InCipit” een prachtig instrumentaal stuk dat de muzikale vaardigheden van DEVILOOF absoluut in de schijnwerpers zet.
Met een mix van Japanse en Engelse teksten brengt “EGOIST” ons meteen terug naar waar “Return of the Curse” ons achterliet. We eindigden met het idee van het vellen van oordelen, maar “EGOIST” lijkt juist het tegenovergestelde van die gedachtegang te zijn. “We don’t want to make the same mistake. We both hurt each other. We should try to understand one another. Let’s understand one another.”
De tekst is relatief kort vergeleken met de nummers ervoor, maar de impact is er niet minder om – en dat geldt voor beide talen. Waar “Natural Born Killer” en “Return of the Curse” alles op hun pad neermaaiden, is “EGOIST” tekstueel gezien het compleet tegenovergestelde. Toch sluit het nummer instrumentaal naadloos aan bij de rest van het album. Het maakt gebruik van hetzelfde hoge tempo dat we door het hele album heen hebben gehoord, met opnieuw een zwaar gebruik van basgitaar en drums, zonder dat een van de instrumenten overheersend wordt. Het is de perfecte manier om de draad weer op te pakken na “InCipit”.
We zijn bijna aan het einde gekomen, mensen – we hebben nog maar drie nummers te gaan op onze lijst van vandaag. En met “M.F.JAP” als eerste op dat laatste stuk, kan ik eindelijk terugkomen op dat “Come on motherfucking Japanese” welke ik gebruikte in de introductie. Je raadt vast al waar het ‘M.F’-gedeelte in “M.F.JAP” voor staat, toch? Prachtig. En zo niet, 桂佑 (Keisuke) herhaalt het nog eens voor je aan het einde van het eerste couplet.
In alle opzichten steekt “M.F.JAP” af tegen de rest van het album: de naam is wat… ‘on the nose’, zullen we maar zeggen. De stijl van de songtekst is volledig anders dan die van de andere nummers en hoewel de instrumentale stijl net zo zwaar is als de rest van het album, ligt de focus dit keer niet primair op de vaardigheden van de gitaristen. Die verschillen kunnen verklaard worden doordat zowel de muziek als de tekst uitsluitend door 桂佑 (Keisuke) zijn geschreven, maar de algehele stijl van het nummer is ook sterk beïnvloed door het J-Metal genre. Ondanks het veelvuldig gebruik van Japans, is de verbale agressie duidelijk voelbaar en ook de instrumentale stijl leunt meer richting metal dan naar VK, zelfs binnen het ラウド系 (Loud Kei) subgenre. Daarmee vormt het een compleet contrast met “ESCAPE” eerder op het album.
Zoals eerder vermeld, bevat dit album twee muziekvideo’s. De eerste was “ESCAPE”, en je hebt het waarschijnlijk al geraden: dit is de tweede. Waar “ESCAPE” draaide om het geweldige decor dat een verder vrij eenvoudige podiumsetting opvrolijkte, is “M.F.JAP” in zijn aanpak zo minimalistisch als het maar kan. Met een grijsfilter over de hele video, waarbij de leden grotendeels onduidelijk zijn en soms nauwelijks zichtbaar of herkenbaar, doet de video sterk denken aan een typische metalclip. Alle flamboyantie van het VK-genre is overboord gegooid, en de teksten worden het grootste deel van de tijd op het scherm getoond. Hoewel dit ook een ‘band speelt nummer’-stijl video is (mede doordat de teksten weinig ruimte laten voor andere elementen), is de uitvoering bijzonder passend. En met het contrast tussen beide video’s vormt dit een geweldige combinatie van ヴィジュアル系 (Visual Kei) en J-Metal, zonder dat de band te ver van hun kernconcept afdwaalt.
Het enige nummer op het album met een Japanse titel is “怠惰の罪” (Taida no Tsumi), oftewel “The Sin of Sloth” in het Engels. Hoewel de tekst voornamelijk in het Japans is en het tempo in lijn ligt met de rest van het album, worden de vocalen hier langzamer en melodieuzer gebracht – bijna alsof ze het geluid nabootsen dat je je voorstelt bij een engel, vermengd met de voldane stem van een demoon. Beide zangstijlen worden uitgevoerd door 桂佑 (Keisuke), terwijl de gitaren meestal het instrumentale middelpunt vormen. Dat betekent niet dat 太輝 (Daiki)’s bas en ひろと (Hiroto)’s drums naar de achtergrond verdwijnen – absoluut niet. Hoewel ze geen solos krijgen, vormen ze een solide basis waarop de gitaren juist nog beter tot hun recht komen. “De zoete nectar van de vrucht der verleiding – eenmaal geproefd, raak je verslaafd en kun je niet meer ontsnappen.”
Het laatste nummer van het album is gereserveerd voor “HERO=MURDERER”, dat waarschijnlijk ook de kortste tekst van de hele collectie heeft. Voornamelijk in het Engels geschreven, met een klein beetje Japans, sluit het album af met een snel maar zwaar tempo, waarin niet alleen de zanger, maar ook alle instrumenten nog één keer hun vaardigheden kunnen laten zien. Hoewel het geen directe voortzetting is van het ‘verhaal’ (als je het zo mag noemen) dat de eerste paar nummers inzetten, is het er thematisch nauw aan verwant. “One murder makes a villain, millions a hero, numbers sanctify.”
Waar “Natural Born Killer” en “Return of the Curse” spraken over het vermoorden van anderen, lijkt “HERO=MURDERER” een directe voortzetting van dat concept, vind je niet? Waar één moord je een schurk maakt, maar meerdere moorden – voor het grotere goed, gedreven door de mindset van “DESTINATION” – je juist tot held maken?
Conclusie
Laat ik even eerlijk zijn. Ik ben sinds de release van dit album een fan van DEVILOOF’s werk, maar het is nooit echt ‘een van mijn favorieten’ geweest – zelfs niet binnen hun eigen discografie. Sterker nog, ik heb kort na de release een recensie over dit album geschreven. Maar de afgelopen jaren is dit album er eentje geweest dat ik steeds opnieuw wilde herontdekken. Net als DEVILOOF ben ik zelf ook gegroeid door de jaren heen en is mijn kijk op de wereld veranderd. Hetzelfde geldt voor mijn kijk op muziek. Een van de grootste veranderingen voor mij is dat ik enorm geïnteresseerd ben geraakt in songteksten en de verhalen die in al deze releases worden verteld. Na de release van hun EP “DAMNED” in 2023 – waarin naar mijn gevoel een verhaal in de teksten zat dat niemand anders op dat moment opmerkte – vroeg ik me af of een dergelijk verhaal ook in “Devil’s Proof” te vinden zou zijn. En hoewel ik veel overeenkomsten heb gezien, heb ik ook veel verschillen ontdekt.
Vooral in hun beginjaren heeft DEVILOOF veel bereikt binnen het Metalgenre, terwijl ze zich toch presenteerden als een ヴィジュアル系 (Visual Kei) band – een combinatie die je echt terugziet in “Devil’s Proof”, dat elementen van beide genres gebruikt, soms zelfs in één enkel nummer. Als iemand die geïnteresseerd is in beide genres, voelt het echt alsof DEVILOOF een van de groepen is die deze twee genres verbindt – zelfs nu, in 2025. Ze combineren een stevige basis met de flamboyantie van ヴィジュアル系 (Visual Kei), zonder de kern van beide stijlen te verliezen. Mocht je dit album nog niet gehoord hebben, dan raad ik het je absoluut aan. En als je het al eens beluisterd hebt, dan moedig ik je ten zeerste aan om het nog eens te luisteren, met de informatie uit deze review in je achterhoofd. Het heeft ervoor gezorgd dat ik de groep op een heel andere manier ben gaan zien – en jij?
Oh, en… ben ik de enige die de titel van het album steeds leest als “Devil’s PLOOF” vanwege het lettertype? Sorry dat ik dat nu in je hoofd heb geplant.
“Devil’s Proof” is beschikbaar op streamingdiensten én als fysieke CD. Hieronder delen we graag de Spotify-versie met je, evenals de informatie over de CD zelf:
 DAKDVLF-4 // ¥2,900 |
02. ESCAPE 03. Natural Born Killer 04. Return of the Curse 05. DESTINATION 06. LOVER 07. InCipit -Instrumental- 08. EGOIST 09. M.F.JAP 10. 怠惰の罪 (Taida no Tsumi) 11. HERO=MURDERER |
2017.11.15 Shop: CDJapan |
Meer over DEVILOOF
         |  (Keisuke) |  |  (Seiya) |
 (Daiki) |  (Hiroto) |
Misaki is de eigenaar van Angry Juice Official, een klein bedrijfje dat knuffels in een kawaii stijl maakt.
Haar stijl is geïnspireerd door ヴィジュアル系 (Visual Kei), cosplay, anime en andere elementen uit de Japanse popcultuur.
Voor Arlequin is ze voornamelijk actief als fotograaf tijdens live shows, maar ze helpt soms ook mee als vertaler voor de Nederlandse versie van het project en dingen voor Arlequin Creations.
Ze spreekt Nederlands als moedertaal, maar begrijpt ook Engels.
雪 (Yuki) is de eigenaar en voornaamste drijfveer achter Arlequin.
Zij startte het project oorspronkelijk in 2009 als fotograaf onder de naam Arlequin Photography, maar kreeg steeds meer interesse in journalistiek en vertalingen. Door deze interesses zijn interviews en reviews aan het project toegevoegd, totdat het in 2021 uiteindelijk tegen de muren rondom de term "fotograaf" aan botste en Arlequin Magazine aan de mix toegevoegd werd.
雪 (Yuki) is een Nederlandse met een diploma voor grafisch design, wat haar ook de voornaamste persoon achter Arlequin Creations maakt.
Na al deze jaren is zij nog steeds de voornaamste persoon die de interviews en live foto's die je op Arlequin ziet verzorgt, maar daarnaast doet ze ook een flink deel van de reviews en het werk achter de schermen.
De reviews die ze maakt zijn vanuit het perspectief van een internationale fan, en worden aanvankelijk in het Engels geschreven voordat deze vertaald worden naar het Nederlands. Wat je niet terugziet op de Nederlandse versie is dat de Japanse vertaling van deze artikelen niet de uitleg over kanji symbolen en songtitels bevat, om zo die lezers niet te vervelen met informatie die ze waarschijnlijk al weten.
Ze spreekt Nederlands en Engels op hoog niveau, maar begrijpt ook Japans en Duits.