Onlangs nam ik je mee op een reis door DEVILOOF’s allereerste album “Devil’s Proof”, waarin ik toegaf dat ik eerder al eens een recensie van dat album had geschreven, dichter bij de oorspronkelijke releasedatum. Maar ook dat mijn interesses en maatstaven sinds die tijd zijn veranderd. Ik ben bijvoorbeeld veel, veel meer geïnteresseerd geraakt in songteksten en het verhaal dat een artiest kan vertellen via die teksten, wanneer ze gecombineerd worden met de instrumenten.
Van nature ben ik een visueel ingesteld persoon, en hoewel er veel manieren zijn om woorden te interpreteren (we zijn tenslotte maar mensen, allemaal verschillende individuen), is een manier waarop ik teksten interpreteer door een soort ‘film’ in mijn hoofd te vormen. Deze ‘film’ stelt me in staat om naar een release te luisteren, ongeacht welke visuals eraan verbonden zijn die we allemaal kunnen zien, of in welke stijl de teksten gezongen worden.
Met deze methode zag ik “Devil’s Proof” in een compleet ander licht. Maar één ding bleef aan me knagen. Eén release waarvoor ik eerder een recensie schreef, maar die ik nooit onder woorden kon brengen zoals ik wilde. Bovendien miste ik één belangrijk element van die release, dat ik pas zag toen ik de fysieke CD in handen kreeg.
“Devil’s Calling/Angel’s Cry” is een dubbelzijdige A-single die werd aangekondigd in januari 2020, met een verwachte releasedatum op 11 maart van datzelfde jaar. Door enkele problemen werd de single toen voor onbepaalde tijd uitgesteld, maar hij werd uiteindelijk uitgebracht via de webshop van de band op 7 augustus 2020.
Bestaande uit slechts twee tracks, zonder muziekvideo en slechts een slanke hoes plus een wat ‘moeilijkere’ manier om fysiek een exemplaar in handen te krijgen, zou het me niet verbazen als je deze single compleet hebt gemist. Maar, de twee tracks op deze release zijn “Angel’s Cry” en “Devil’s Calling”, zoals de titel al suggereerde. En ja, ze staan op deze CD in die volgorde, dit is niet iets raars van mij of zo. (Althans, niet in dit geval!)
In deze recensie bekijken we beide nummers, maar de stijl zal iets anders zijn dan ik normaal gesproken doe, omdat er één heel, héél interessant aspect aan deze single zit – en dat is ook precies wat ik destijds volledig gemist heb in mijn oorspronkelijke recensie.
Dus, ben je klaar voor “Devil’s Calling/Angels’ Cry”? Dan gaan we!
Ik omarm je schaduw en begroet opnieuw de zon vandaag
De single begint met “Angel’s Cry”, een nummer dat niet alleen het allereerste melodische speedmetalnummer van de band is, maar waarschijnlijk ook het allereerste nummer waarin zanger 桂佑 (Keisuke) als een compleet ander persoon klinkt. Niet alleen gebruikt hij zijn melodieuze zangstijl door het hele nummer heen, de woorden die hij zingt zijn ook schokkend lief voor een DEVILOOF-nummer.
Er zijn geen diepe gruntvocalen, geen squeals, niets demonisch, geen zwaar gebruik van drum en basgitaar – niets waarvan je direct zou zeggen ‘oh dit is DEVILOOF!’. Dus het zou je waarschijnlijk niet verbazen als ik je vertel dat deze stijl een soort ‘experiment’ was voor de groep, waarschijnlijk vooral dankzij gitarist Ray, aangezien hij meestal degene is die melodieuze zang toevoegt als tweede stem in nummers als “Dusky-Vision” en “False Self” (die laatste kwam uit in 2022, maar aangezien we deze recensie in 2025 schrijven voel ik me vrij om die hier te noemen). De stijl die hier gebruikt wordt lijkt sterk op zijn stijl in die nummers. Bovendien is het nummer gecomponeerd door gitarist Ray en bassist 大樹 (Daiki), die ook de teksten schreef.
“Devil’s Calling” slaat een andere richting in, een die onmiddellijk herkenbaar is als de stijl van DEVILOOF. Niet alleen keren de bekende growls en squeals terug in 桂佑 (Keisuke)’s zang, ook het zwaardere gebruik van bas en drums is meteen terug zodra de 8-bit intro voorbij is. Deze intro is in dezelfde stijl als de instrumentale stukken van “Angel’s Cry”, en keert ook terug in de brug van dit nummer, waardoor beide nummers nog meer met elkaar verbonden worden dan alleen het feit dat ze op dezelfde release staan.
Maar wat deze twee nummers zo speciaal maakt, is iets dat je alleen opmerkt als je de fysieke CD zelf ziet. Zoals al in de intro gezegd: het is een slanke hoes met de CD en slechts één vel papier met de coverartwork en de songteksten op de achterkant – en daar zit het verborgen element. Op de achterkant staat: “Angel’s Cry: Lyric: 大樹 (Daiki) Music: Ray” en “Devil’s Calling: Lyric: 大樹 (Daiki) Music: 桂佑 (Keisuke)”, gevolgd door maar één songtekst. (Hun “Newspeak”-single gebruikt een vergelijkbare stijl van hoes en inlay, maar die single heeft wél beide songteksten – vooral omdat die niet gebruikmaakt van het element dat deze single gebruikt.)
Kort gezegd: de teksten van beide nummers zijn exact hetzelfde. Hoewel het in “Devil’s Calling” bijna onmogelijk is om dat te horen door de grunt-zangstijl van 桂佑 (Keisuke). En zoals ik al bij “Angel’s Cry” zei, zijn deze teksten verrassend lief, en vertellen ze ons een liefdesverhaal waarin onze verteller hopeloos verliefd is op een meisje ondanks al haar leugens die zich opstapelen. Haar aanwezigheid alleen al is een wonder, en het is echt een verhaal over liefde waarvoor hij zweert te sterven.
Conclusie
Ondanks dat het een korte en experimentele single is, weet DEVILOOF opnieuw te verrassen. Niet alleen met een melodisch speedmetalnummer, maar ook door ons in feite hetzelfde nummer aan te bieden onder twee verschillende namen en stijlen – althans, tekstueel gezien. En hoewel ze zichzelf altijd als een ‘hard & heavy’-band hebben gepresenteerd, bewijzen ze ook dat ze absoluut in staat zijn om daar – zij het een beetje – van af te wijken.
Het enige probleem is… de band heeft deze single nooit uitgebracht op Spotify, en omdat hij destijds uitsluitend via hun webshop verkrijgbaar was, kan het lastig zijn om er een exemplaar van te bemachtigen. Daarom ga ik iets doen wat ik normaal niet graag doe, en dat is je de volledige single geven via een fan-upload op YouTube:
 N/A // ¥1,200 |
02. Devil's Calling |
2020.08.07 Shop: CDJapan |
Daarnaast heeft de groep geen specifieke ‘look’ voor deze release, dus gebruik ik de look van hun vorige release 鬼 (Oni).
Meer over DEVILOOF
         |  (Keisuke) |  |  (Aisaku) |
 (Daiki) |  (Kanta) |
Misaki is de eigenaar van Angry Juice Official, een klein bedrijfje dat knuffels in een kawaii stijl maakt.
Haar stijl is geïnspireerd door ヴィジュアル系 (Visual Kei), cosplay, anime en andere elementen uit de Japanse popcultuur.
Voor Arlequin is ze voornamelijk actief als fotograaf tijdens live shows, maar ze helpt soms ook mee als vertaler voor de Nederlandse versie van het project en dingen voor Arlequin Creations.
Ze spreekt Nederlands als moedertaal, maar begrijpt ook Engels.
雪 (Yuki) is de eigenaar en voornaamste drijfveer achter Arlequin.
Zij startte het project oorspronkelijk in 2009 als fotograaf onder de naam Arlequin Photography, maar kreeg steeds meer interesse in journalistiek en vertalingen. Door deze interesses zijn interviews en reviews aan het project toegevoegd, totdat het in 2021 uiteindelijk tegen de muren rondom de term "fotograaf" aan botste en Arlequin Magazine aan de mix toegevoegd werd.
雪 (Yuki) is een Nederlandse met een diploma voor grafisch design, wat haar ook de voornaamste persoon achter Arlequin Creations maakt.
Na al deze jaren is zij nog steeds de voornaamste persoon die de interviews en live foto's die je op Arlequin ziet verzorgt, maar daarnaast doet ze ook een flink deel van de reviews en het werk achter de schermen.
De reviews die ze maakt zijn vanuit het perspectief van een internationale fan, en worden aanvankelijk in het Engels geschreven voordat deze vertaald worden naar het Nederlands. Wat je niet terugziet op de Nederlandse versie is dat de Japanse vertaling van deze artikelen niet de uitleg over kanji symbolen en songtitels bevat, om zo die lezers niet te vervelen met informatie die ze waarschijnlijk al weten.
Ze spreekt Nederlands en Engels op hoog niveau, maar begrijpt ook Japans en Duits.